28 Years Later

Een Rommelige Reis Door Post-Apocalyptisch Schotland

Als fan van de originele “28 Days Later” was ik natuurlijk enorm benieuwd naar deze langverwachte opvolger. De film belooft een terugkeer naar de iconische rage-viruswereld, maar dan 28 jaar na de uitbraak. Helaas moet ik meteen zeggen dat “28 Years Later” een beetje.. euh.. vreemd is. Het voelt alsof de makers te veel ideeën in één film wilden proppen, wat resulteert in een verhaal dat hinkt en springt tussen verschillende tonen en verhaallijnen. Toch zit er genoeg in om me niet volledig te laten afhaken, vooral dankzij enkele sterke emotionele momenten en een intrigerende opzet voor wat komen mag.

Drie Films in Één: Een Gebrek aan Focus

Wat meteen opvalt, is hoe de film zich afspeelt in een geïsoleerd Schotland. De rest van de wereld heeft Engeland afgegrendeld als een “red zone”, wat best een interessant uitgangspunt is. Maar helaas wordt dit concept nog niet echt uitgediept. In plaats daarvan krijgen we drie duidelijk afgebakende delen die amper met elkaar verbonden zijn. Het eerste deel volgt een vader en zoon tijdens een gevaarlijke trip buiten hun veilige gemeenschap. Dan schakelt het plots over naar een tweede deel waarin de zoon een riskante tocht onderneemt met zijn zieke moeder. En tot slot is er een derde deel dat vooral dient als opstapje naar een vervolg. Dit maakt de film onnodig rommelig, het voelt alsof je naar een gehaaste tv-serie kijkt in plaats van een samenhangend geheel. Sommige scènes, zoals een artsy montage met historische oorlogsbeelden, voelen zelfs geforceerd en hadden beter enkel in de trailer kunnen blijven. Het tempo wisselt voortdurend, en je vraagt je af waar het naartoe moet. Vooral omdat logische vragen over de zombies, zoals hoe ze na 28 jaar nog overleven, amper worden aangeraakt. Als je daarover gaat nadenken, haal je jezelf snel onderuit, dus ik heb geprobeerd het gewoon te accepteren en mee te gaan in de flow.

Emotionele Momenten Temidden van Dodelijke Chaos

Gelukkig is er lichtpuntje: de acteerprestaties. De jonge hoofdrolspeler, Alfie Williams, die het grootste deel van de film draagt, doet dit met verrassende overtuiging en prestaties. Zijn emotionele scènes, vooral die rond zijn moeders conditie, zijn ronduit ontroerend. Eén moment in het bijzonder, vond ik zelfs bijna tranen opwekken. Het toont aan dat er onder al die ruis wel écht gevoel zit. Jammer genoeg wordt dit wel een beetje ondergesneeuwd door vreemde keuzes in het script. Waarom maakt die zoon zo’n levensgevaarlijke beslissingen? Waarom verdwijnt Aaron Taylor-Johnson’s personage al na een halfuur van het toneel? Het voelt soms alsof de personages domme, onverklaarbare acties ondernemen om het plot vooruit te duwen. En hoewel nieuwe zombie-varianten zoals “kruipers” en “alfas” best spannend kunnen zijn, worden ze niet consistent gebruikt. De actiescènes zijn wisselvallig, soms knap gespannen (zoals een achtervolging over een dijk), en soms erg voorspelbaar. Ralph Fiennes komt langs als een excentrieke dokter en steelt even de show, maar zijn scènes zijn te kort om echt impact te hebben.

Een Belofte voor de Toekomst, Maar Niet Meer Dan Dat

De laatste tien minuten gooit het roer compleet om met een opvallende nieuwe antagonist die in een felgekleurd pak de scène bestormt. Deze figuur is duidelijk bedoeld als springplank naar een vervolg. En eerlijk? Dat deel werkt wél. Het voelt verfrissend en energiek, alsof de film eindelijk weet waar hij heen wil. Maar dat maakt het ook frustrerend, want waarom moesten we eerst door twee uur warrigheid ploeteren? De setting van een middeleeuws aandoend Schotland blijft interessant, en de wereldbouw krijgt een leuke knipoog naar de moderne realiteit als een personage vertelt over smartphones en het “gewone leven” buiten de quarantaine. Technisch gezien is de film prima in orde, met degelijke effecten en een sfeervolle cinematografie. Maar de kern schiet tekort: het verhaal is te versnipperd, de motivaties zijn vaag, en er zit te veel “clutter” in. Voor fans van de franchise is er misschien genoeg om te appreciëren, zoals de emotionele momenten en die laatste, veelbelovende scène. Maar ik kan niet anders dan een beetje ontgoocheld achterblijven. Het had zoveel meer kunnen zijn als de focus scherper was geweest.

Het is geen ramp, ik heb zeker momenten van plezier gehad, en de opzet voor een vervolg maakt me nieuwsgierig. Maar het blijft een gemiste kans. Als je de vorige films adoreert, kun je hem best een kans geven, al was het maar voor die ene aangrijpende scène en de wilde finale. Zo’n rommelige reis is het grote scherm niet altijd waard.