CINEMATEN.BE

Frasier: Van oud naar nieuw

Laat me beginnen met mijn indrukken van de oorspronkelijke “Frasier”-serie, die ik buitengewoon heb gewaardeerd. Hoewel ik relatief laat aan deze serie begonnen ben, slechts twee jaar geleden, heb ik deze met veel plezier volledig gebingewatcht. De serie kenmerkte zich door een humor die ik heel plezant vond.

Wat “Frasier”, de originele serie, uniek maakt in vergelijking met andere sitcoms uit zijn tijd, zoals “Friends”, is de manier van verhalen vertellen. In tegenstelling tot “Friends”, waar zes hoofdpersonages centraal staan, focust “Frasier” zich hoofdzakelijk op één personage: Frasier zelf. We volgen zijn avonturen, verdeeld over verschillende verhaallijnen en onderbroken door iconische tussentitels. De humor in “Frasier” is gesofisticeerd, een speelse spot met de verfijnde levensstijl van Frasier Crane. Soms neigt de humor naar slapstick, wat de serie extra charmant maakt. Het lachen is vaak ten koste van de tegenslagen van Frasier, maar dit maakt hem niet minder sympathiek. Integendeel, ik vond hem altijd een inspirerend karakter. Zodanig zelfs dat ik geïnspireerd raakte om sherry te proberen, dit omdat door Frasier en Niles samen vaak een sherrytje dronken. Ik heb het uiteindelijk toch maar bij Rum gehouden.

Over naar de reboot, twintig jaar later. Het verhaal is eenvoudig: Frasier Crane keert terug naar Boston, de plaats waar we hem voor het eerst zagen in de serie “Cheers”. Zijn doel is om de banden met zijn zoon Freddy te herstellen. De reboot bestaat uit tien afleveringen van elk ongeveer een halfuur. Dit is een afwijking van de traditionele sitcoms die vaak twintig afleveringen van twintig minuten hadden. Maar vooral in het streamingtijdperk, bestaan sitcoms nu eerder uit tien iets langere afleveringen.

Wat betreft de sfeer en het gevoel van de reboot was in het begin nog niet helemaal overtuigd. Vaak is het spannend om een reboot te zien van een serie die je dierbaar is. Het duurde een paar afleveringen om gewend te raken aan de hedendaagse look van de serie maar uiteindelijk kon ik wel genieten van deze nieuwe “Frasier”. Kelsey Grammer, die Frasier speelt, lijkt sprekend op zijn vroegere zelf, hoewel er kleine verschillen zijn, waar ik later op terugkom. Zijn snelheid met dialoog en de humor is hij niet kwijtgeraakt doorheen de jaren. Voor mij, als recente kijker, was het natuurlijk geen lange wachttijd. Maar ik kan me wel voorstellen dat voor degenen die de serie volgden toen het oorspronkelijk werd uitgezonden, de hereniging met Frasier Crane na twintig jaar een bijzonder moment is.

Vernieuwingen in de reboot

Het valt op dat geen enkel origineel personage, behalve Frasier zelf, terugkeert in de nieuwe serie. Frasier’s zoon, die nu in de dertig is, is wel aanwezig, maar door de tijdssprong van twintig jaar kunnen we hem niet meer als hetzelfde personage beschouwen. Opvallend afwezig zijn Niles, Frasier’s broer, Niles zijn vrouw Daphne en Roz, zijn collega en goede vriendin. In plaats daarvan is er een geheel nieuwe cast van ondersteunende personages.

Wie mij wel direct in het oog sprong was David, de zoon van Niles en Daphne, en neef van Frasier. David laat karaktereigenschappen zien die doen denken aan zijn vader, Niles, wat een leuke knipoog is naar de originele reeks. Zijn scènes zijn altijd zeer grappig en hij slaagt erin de aandacht naar zich toe te trekken.

Een opvallende nieuwe toevoeging is Alan, een eerste echte vriend van Frasier die we zien. Alan is net zo intelligent als Frasier, maar mist de manieren en etiquette die Frasier zo kenmerken. Hij is een Brit die vaak drinkt en dit wordt een kenmerkend deel van zijn karakter. Zijn scènes zijn plezant en verfrissend.

Dan zijn er nog twee andere nevenpersonages: Olivia, de decaan van Harvard, waar Frasier werkt, en Eve, een vriendin van zijn zoon. De decaan heeft niet veel impact gehad op mij; ondanks haar side-story en relatie met haar zus, bleef ze wat op de achtergrond. Eve, die in hetzelfde gebouw als Frasier woont en bevriend is met zijn zoon, lijkt een niet uitgesproken liefdesinteresse te zijn voor Freddy, maar haar personage mist enige diepgang en ontwikkeling. Dit is jammer, want haar achtergrondverhaal was wél interessant.

Wat betreft de verhaallijnen van de reboot, bestaat de serie uit tien afleveringen. Ik vond dit aantal niet te lang, eerder zelfs wat kort. Ik kijk al uit naar het tweede seizoen, hoewel ik toch moet toegeven dat mijn enthousiasme dus niet direct vanaf de eerste aflevering aanwezig was.

Een nieuwe start, hopelijk voor eventjes

Het was wel een uitdaging om afscheid te nemen van de originele cast en open te staan voor de nieuwe personages. De afwezigheid van bekende figuren zoals Niles bracht een zekere ontgoocheling met zich mee. Maar naarmate de serie vorderde, vond ik de verhaallijnen steeds leuker. Ik stopte met het zoeken naar een overkoepelend plot en genoot van de typische week-tot-week avonturen van Frasier. Hoewel niet elke grap even sterk was, vond ik de meerderheid van de afleveringen amusant en leutig.

Wat me in het begin dan wel weer stoorde was de zichtbare veroudering van Kelsey Grammer, die Frasier speelt. Zijn fysieke bewegingen reflecteerden zijn leeftijd, ondanks dat zijn geest nog jong is. Dit deed mij nadenken over de slapstick humor van de originele serie en hoe dit zou uitpakken in de reboot. Ondanks deze zorgen, waren er momenten in de nieuwe serie waar Grammer nog steeds fysieke humor vertoonde, wat bewonderenswaardig was gezien zijn leeftijd. Zijn passie en toewijding aan het personage Frasier Crane was duidelijk zichtbaar en erg plezierig om te zien.

De kern van de serie ligt in de relatie tussen Frasier en zijn zoon. Dit is een interessante omkering van de originele serie, waar Frasier’s vader bij hem introk. De dynamiek tussen Frasier en zijn zoon weerspiegelt de relatie tussen Frasier en zijn eigen vader, maar dan vanuit een ander perspectief. Frasier’s zoon vertegenwoordigt meer het karakter van Frasier’s vader, Martin, wat een boeiende draai geeft aan hun interacties.

Het was een aangename verrassing om in de reboot van “Frasier” enkele cameo’s te zien van personages uit de originele serie. Deze cameo’s, hoewel niet van de hoofdcast, voegden een nostalgisch element toe aan de show. Ze speelden geen grote rol in het verhaal en kregen geen uitgebreide verhaallijnen of karakterontwikkeling, maar hun verschijning was desalniettemin telkens een welkom moment. Het was duidelijk dat de makers van de serie niet te veel waarde wilden hechten aan deze gastoptredens. Ze wilden niet dat de serie leunde op het terughalen van oude personages, maar eerder dat het stond als iets nieuws, met gekend personage.

Al bij al kan ik zeggen dat ik de reboot geslaagd vond. De wekelijkse afleveringen hielden mijn interesse vast en als de serie in één keer beschikbaar was geweest, had ik het waarschijnlijk in één keer gekeken. Elke aflevering leek soms te kort en liet me uitkijken naar meer. Ik heb dan ook hoop op een mogelijk volgend seizoen, en hoewel het leuk zou zijn om personages als Daphne of Niles in cameo’s te zien verschijnen, is dit geen must om van de serie te genieten. “Frasier” staat op zichzelf als een vernieuwde serie die zowel trouw blijft aan zijn roots als een nieuwe richting inslaat.