Serie review door Maarten
De Twaalf Seizoen Twee
21-02-2024
De Twaalf volgt een assisenproces waarin een volksjury beslist over de schuld en strafmaat van de beklaagde. Het concept is niet veranderd tegenover seizoen één, alleen het verhaal, de acteurs en de personages zijn anders.
Seizoen twee gaat over een moordzaak waarbij een vrouw dood onderaan de keldertrap wordt gevonden. Ze is niet overleden aan de wonden van de val, maar is daarna verstikt. De beschuldigden zijn een vader en zijn dochter, partner en stiefdochter van het slachtoffer. De dochter bekende snel dat ze het slachtoffer, Marianne, van de trap had geduwd, maar claimt dat het een ongeluk was. De vader beweert van niets te weten.
De serie neemt je in acht afleveringen mee door het assisenproces met diverse getuigenissen, waarbij uiteindelijk onthuld wordt wie de dader is, hoe het gebeurd, de strafmaat, en of de juiste persoon gestraft is.
Wat interessant is aan het concept van De Twaalf, is dat elke aflevering vernoemd is naar één of twee personages die centraal staan in die aflevering. De laatste aflevering draagt de naam van het slachtoffer, Marianne, en onthult wat er werkelijk gebeurd is. Dit hoeft echter niet direct overeen te komen met de uitspraak van de jury. De twaalfkoppige jury moet beslissen op basis van de uiteenzettingen van de advocaten en het beschikbare bewijs over wie de dader is, vaak gebaseerd op interpretatie en emotie. Het is mogelijk dat hun beslissing niet overeenkomt met de werkelijkheid, wat een interessant contrast biedt. Dit was ook te zien in seizoen 1 waarin onze hoofdrol, gespeeld door Maaike Cafmeyer, beschuldigd wordt van twee moorden. Ze wordt veroordeeld voor één moord en vrijgesproken voor de andere, wat het verschil en de mogelijke fouten in het rechtssysteem benadrukt. Het is moeilijk voor de jury om een oordeel te vellen, omdat ze vaak alleen verhalen van mensen en soms onvolledig politieonderzoek hebben om op te baseren. Advocaten van de verdediging proberen de jury te overtuigen van de onschuld van hun cliënt, wat hun taak niet makkelijker maakt.
Wat me het meeste boeide aan de serie, en wat we als Belgen of Vlamingen goed kunnen, is het misdaadgenre. Het is een veelvoorkomend thema in onze medialandschap. De grootste Vlaamse films, zoals de zaak Alzheimer, behoren hier ook toe.
De moord- of ongelukzaak in De Twaalf was dan ook goed doordacht, net als de verdachten en de casting van de advocaten. Een opvallende acteur was Peter Van den Begin, die een advocaat speelde met een aparte, maar overtuigende en aimable stijl. Hierdoor kreeg hij de jury al snel op zijn hand, ondanks dat zijn cliënt misschien wel het meest verdacht was. Zijn optreden was een stand-out performance en droeg enorm veel bij aan de serie.
Wat de serie minder goed deed, naar mijn mening, waren de backstories van de twaalf juryleden. Ik was vooral geïnteresseerd in de details van de zaak, de getuigenverslagen, en het onderzoek. De serie legt echter te veel nadruk op de juryleden. Ongeveer de helft van de juryleden krijgt een uitgebreid achtergrondverhaal, variërend van problemen met een zoon tot een jurylid met een verlamde partner die worstelt met medicatiegebruik.
Soms leken deze achtergrondverhalen belangrijk, zoals bij laatstgenoemde. Dit jurylid stelde specifieke vragen over medicatie, wat belangrijk was gezien zijn persoonlijke ervaring met overmatig medicijngebruik. Dit toont aan dat deze achtergrondverhalen soms een doel dienen, maar veel vaker dienen ze eerder als opvulling en werken ze zelfs afleidend van de zaak zelf.
De serie De Twaalf had potentieel om veel compacter en gefocust te zijn door zich puur op de zaak te concentreren. Het uitgebreide gebruik van backstories voor de juryleden leek niet altijd nodig en maakte de serie langer dan nodig. Als de focus enkel op de zaak lag, of op de betrokkenen zoals de advocaten en hun persoonlijke betrokkenheid bij de verdediging, had dit mogelijk tot een boeiender verhaal geleid. De persoonlijke relatie van de verdediging met de dochter en de ontwikkeling van een moeder-dochter relatie met de verdachte waren bijvoorbeeld veel interessanter, maar jammer genoeg niet genoeg uitgediept.
Een laatste pet peeve van mezelf is dat ze zo hard proberen om de uiteindelijke dader te verhullen dat het eigenlijk logisch is en je het als kijker snel doorhebt, puur omdat ze er zo hard proberen rond te fietsen.
Mijn uiteindelijk verdict valt op een 3 op 5, jammer want de strafzaak zelf was enorm boeiend en goed gebracht. Te Veel afleiding, en teveel backstories zorgen er echter voor dat het met moment een redelijke tough watch is.
