CINEMATEN.BE

Doctor Who is terug. Het nieuwe seizoen met de nieuwe Doctor, Ncuti Gatwa, is nu volledig afgerond. De makers bekijken dit seizoen een beetje als een reboot van Doctor Who, dit is hun poging om dit seizoen neer te zetten als een eerste seizoen van Doctor Who. Wat moeilijk is, want Doctor Who kan je niet echt een nieuwe reeks noemen. Doctor Who is te gevestigd om te zeggen dat ze met reeks opnieuw kunnen beginnen. Maar zelf vind ik dat een nieuwe Doctor altijd een beetje een nieuwe start met zich meebrengt. Je voelt wel duidelijk dat ze deze keer hebben geprobeerd om een nieuw publiek aan te spreken en niet te veel terug te grijpen naar vorige seizoenen en vorige Doctors.

Ik ga proberen zo spoilervrij mogelijk mijn review te geven, maar hier en daar zal ik een paar details moeten meegeven voor context.

De nieuwe Doctor vind ik over het algemeen heel leuk. Ncuti speelt dit heel goed. Hij brengt een nieuwe energie met zich mee voor dit oude personage. In vorige seizoenen werd de Doctor vooral gespeeld door een beetje meer stoïcijnse mannen maar Ncuti staat hier enorm haaks op. Jodie Whittaker, die de vorige Doctor speelde, had ook een soort van nieuwe energie als eerste vrouwelijke Doctor, maar zij is een beetje ten onder gegaan aan de verhaallijnen die de makers in haar seizoenen hebben gepompt. Ik kan dus wel geloven dat het Doctor Who-publiek serieus gekrompen is tijdens haar tijd als de Doctor. Maar er zijn heel veel mensen die nu door deze nieuwe Doctor Who-acteur wel terug inpikken, waaronder ikzelf.

De overschakeling naar de nieuwe Doctor kregen we al in de 60th Anniversary Specials en we hebben hem ook al één keer zien spelen in de Kerstspecial. Die aflevering was toen al heel leuk en verfrissend. Nu hebben we ook een volledig seizoen van een tiental afleveringen met deze Doctor en zijn nieuwe companion. Doorheen de hele reeks heeft Ncuti Gatwa zijn uiterste best gedaan om de pannen van het dak te spelen maar ik heb hier wel één bedenking bij:

Ncuti speelt het soms heel emotioneel, iets te emotioneel…

Je ziet bijna in elke aflevering van dit eerste seizoen een monoloogscène waar hij al zijn emoties blootlegt gepaard met de iconische traan die over zijn wang rolt omdat hij zijn emoties niet onder controle kan houden. Dat vind ik persoonlijk minder goed passen bij het personage van de Doctor. De Doctor heeft zoveel meegemaakt, mensen verloren, mensen zien sterven, slechte dingen zien gebeuren. In mijn hoofd zou dat personage vanbinnen hard moeten zijn voor zulke dingen, een beetje emotieloos in momenten van crisis, wanneer alles verloren lijkt te zijn.

Om dan de Doctor te zien wenen, roepen en het uitschreeuwen van emoties, daar knap ik een beetje op af. Ik heb het gevoel dat hij dan alle controle kwijt is. Natuurlijk wil je als kijker wel een moment in het verhaal hebben dat alles verloren lijkt te zijn, anders heb je geen spanningsboog. Maar ik vind dat bij de Doctor de kijker dat gevoel van hopeloosheid moet hebben, niet de Doctor zelf. De kijker mag het gevoel hebben dat alles verloren is, dat de Doctor volledig aan de losing end zit, maar dan vind de Doctor toch een manier om te winnen of had hij een troef achter de hand. Je kan zo’n moment in mijn ogen niet tot zijn volledige recht laten komen als je een paar scènes voordien de Doctor het hebt zien uitschreeuwen van ruwe emotie als een moeder die net haar eigen kind is verloren.

Hoewel die momenten dan wel weer heel goed geacteerd zijn. Je voelt dat Ncuti in dit eerste seizoen de drang heeft om een geweldige prestatie neer te zetten, om een publiek binnen te trekken dat misschien eerder afhaakte of nog nooit van Doctor Who heeft gehoord. En ik moet zeggen dat hij voor mij hier wel geslaagd in is.

Let’s talk story time

Wat betreft de verhaallijnen van dit eerste seizoen: over het algemeen vond ik alle afleveringen goed. Er waren er misschien twee die ik iets minder vond tegenover de rest van het seizoen. Wat mij opviel, was dat in de eerste drie of vier afleveringen de Doctor zelf heel weinig aan bod kwam. Er is zelfs een aflevering al heel vroeg in dit eerste seizoen die volledig draait rond de companion, Ruby. Dat was een goede aflevering, heel goed geschreven, maar ik had zoiets liever wat later in hun relatie gezien, of in een later seizoen. Om nu al een aflevering te hebben volledig zonder de Doctor, terwijl we net met zo’n nieuwe Doctor zitten, voelt wel jammer.

De rode draad doorheen het seizoen is een beetje vaag. De grote bad guy die op het einde verschijnt, voelde een beetje uit het niets komend. Je wil op het einde een gevoel hebben van “Wow, dit is serieus. Shit is going to hit the fan!” Bij de Master heb je dat bijvoorbeeld bijna elke keer. Maar in dit geval probeerden ze hetzelfde te doen met een personage uit Classic Doctor Who, maar dit sloeg voor mij de bal een beetje mis. De stakes voelden ook niet superhoog op het einde. Er gebeuren een paar zaken waardoor je snel de conclusie kan trekken dat verloren zaken wellicht niet voor altijd verloren zullen zijn.

Dan heb je nog de verhaallijn met de companion. Ruby heeft een backstory die opgezet is in de Kerstspecial. Ze is een vondeling met de vraag: wie zijn haar echte ouders? Doorheen het seizoen wordt naar haar backstory teruggegrepen waardoor je het idee krijgt dat dit op het einde een grote rol zal spelen in de conclusie van het seizoen, maar ook hier was de pay-off wat te ondermaats om mij bevredigd achter te laten. Ik ga niet zeggen dat ik teleurgesteld was want mijn verwachtingen lagen ook niet superhoog. Maar de makers creëren wel een spanning tijdens het seizoen waardoor je wilt weten wat de antwoorden zijn voor alle vragen die ze hebben opgezet. Als die antwoorden dan niet voldoende doordacht zijn, blijf je wel achter met semi-teleurgesteld gevoel.

Doctor Who is een reeks voor de hele familie

Er zijn doorheen het seizoen een paar kinderlijke momenten. Er is zelfs een musicalnummer dat uit het niets kwam. Ik hoopte dat het een soort nut of verklaring zou krijgen in een latere aflevering, maar dat was niet het geval. Ik vrees een beetje dat ze hiermee wat kijkers zijn kwijtgeraakt. Mensen die niet van musicals houden, kunnen echt afknappen op zo’n moment. Omdat ik persoonlijk wel grote fan ben van musicals, vond ik dit wel aangenaam. Maar het past niet in Doctor Who als je hier geen verklaring voor geeft. Er kan gezongen worden, maar dan moet er een reden zijn waarom die mensen zingen. In die aflevering was er een muzikaal thema en een muzikale slechterik, maar dat musicalnummer komt op het einde wanneer de slechterik is verslagen. Of heb ik hier iets gemist?

Neemt niet weg dat zingen en dansen heel silly en kinderlijk kan zijn. Maar je mag niet vergeten dat Doctor Who dan ook een reeks is voor het volledige gezin. Maar dan zijn er weer andere afleveringen die heel dramatisch zijn en dus duidelijk meer op volwassenen gericht. Ik denk dat ze daar de balans wat zijn kwijtgeraakt tussen wat voor volwassenen en wat voor kinderen is.

Conclusie

Ik denk wel dat ik ga kijken naar het volgende seizoen, zeker omdat deze Doctor mij enorm interesseert. Ik hoop dat ze hem volgende keer een eigen verhaallijn geven want ook dat ontbrak in dit eerste seizoen.

Als je fan bent van Doctor Who maar hebt afgehaakt door de Whittaker reeks zoals ik, zeg ik: geef het een kans. Bekijk het. Het is interessant om te zien hoe deze acteur met de rol omgaat.

Maar als je tegen de helft van dit seizoen niet verkocht bent aan zijn stijl en de invulling van het iconische personage, dan is het misschien niks voor jou en kun je beter je tijd in andere zaken steken.

Als je wel fan bent van Ncuti Gatwa als de Doctor, dan denk ik dat je vanzelf de weg terug naar Doctor Who zult vinden voor het volgende seizoen, wanneer die dan ook mag verschijnen.