CINEMATEN.BE

Expeditie Groenland, een televisieprogramma dat een groep van acht bekende Vlamingen volgt op een expeditie door Groenland. Groenland is een extreem afgelegen gebied, dicht bij de Noordpool, met temperaturen variërend van -10 tot -40 graden Celsius. De deelnemers moesten op ski’s door dit onherbergzame landschap reizen, te voet is zo mogelijk nog lastiger of zelfs onmogelijk. De selectie van deelnemers was divers, bedoeld om een breed publiek aan te spreken. Onder de bv’s bevonden zich populaire namen zoals Average Rob, Viktor Verhulst, en Pommelien Thijs, die vooral de jongere kijkers aanspreken. Daarnaast waren er meer traditionele bv’s zoals Tine Embrechts,Lynn Van Royen en Joris Hessels, bekend van zijn gekende docu-stijl. Ook werden niet-mediafiguren betrokken, zoals Jinnih Beels, politica van Vooruit en schepen in Antwerpen, en Sven Mary, een gerenommeerd advocaat. Deze mix van deelnemers zorgde voor een interessante dynamiek. Het programma bestaat uit ongeveer acht afleveringen, beginnend met een introductie aflevering waarin de deelnemers elkaar leren kennen tijdens een voorbereidende stage in Scandinavië, waar ze de omstandigheden van Groenland proberen na te bootsen.

In “Expeditie Groenland” worden de deelnemers direct geconfronteerd met de extreme kou, maar vooral met de monotonie van dagelijkse routines, zoals het trekken door een landschap dat voornamelijk uit sneeuw en ijs bestaat en het dagelijkse opzetten van hun kamp. Deze eentonigheid werd door sommige deelnemers als het allerzwaarst ervaren, terwijl anderen er minder moeite mee hadden. Alles zat in een vast stramien, zelfs iets simpel als watervoorziening had een bepaalde structuur die gevolgd moest worden. Het zou namelijk veel te zwaar zijn om water voor een tocht van tien dagen mee te nemen, dit lossen ze op zo’n expeditie op een andere manier op; ze smelten sneeuw voor hun watervoorraad met behulp van typische camping kooktoestellen, iets waar je op voorhand totaal niet bij stil zou staan, maar op een gekke manier toch ingenieus bedacht.

In het begin van de serie krijgen we een montage te zien van hoe de bv’s zich voorbereiden na de winterstage in Scandinavië, die voor sommigen een fysieke wake-upcall was. De intensiteit van de expeditie, die vereist dat deelnemers 8 tot 10 uur per dag op langlaufski’s doorbrengen en daarbij een slee met 40-50 kilo aan uitrusting trekken, beloofde een enorme uitdaging te worden. Dit was vooral zwaar voor deelnemers zoals Lynn en Pommelien, die fysiek sowieso een nadeel hebben door hun gestalte. Relatief gezien zijn ze misschien wel fit en sterk, maar iedereen moet dezelfde lasten dragen, wat het voor tengere personen sowieso moeilijker maakt.

Deelnemers moesten dus wel serieus trainen om aan de fysieke eisen te kunnen voldoen. Jinnih Beels, die het tijdens de winterstage al zwaar had, trainde hard en verraste positief tijdens de eerste dagen van de expeditie. Haar doorzettingsvermogen en positieve houding waren opvallend, vooral omdat sommige kijkers hadden verwacht dat ze zelfs niet aan de start zou verschijnen.

Bij de start was iedereen in een goede stemming, maar naarmate de dag vorderde, begonnen de deelnemers de realiteit en de uitdagingen van de expeditie te voelen. De confrontatie met de vraag hoe ze dit tien dagen, bijna twee weken, zouden volhouden, trof iedereen op dag één. Er was een algemeen gevoel van ontzag en enige bezorgdheid over de volhoudbaarheid van de inspanning.

Sommige deelnemers hadden het dan weer niet zo moeilijk met de inspanning an sich, zoals Viktor Verhulst, die zich onderscheidt met zijn onvermoeibare energie en positieve houding, constant voorop lopend zonder te klagen. “Ruwe kracht zonder emoties” noemde Tine Embrechts het , iets wat goed bij Viktor leek te passen. Er moet wel gezegd worden dat zijn positieve houding als sneeuw voor de zon ( pun intended ) verdween als het kamp moest opgezet worden, het monotone gegeven van deze taak was niet voor hem weggelegd.

De tocht zelf verliep op sommige momenten tergend traag, dit gecombineerd met het feit dat je rond de 5000 calorieën dient te consumeren om je energieniveaus te handhaven benadrukte de fysieke eisen van de expeditie. Tot ieders verbazing was het Sven Mary die net op dat laatste punt botste. Hij had de eerste twee dagen nauwelijks gegeten en botste dus al snel op zijn limieten, je zou verwachten dat je als 50-jarige, met een kind, wel beter weet. Gelukkig was er nog Tine Embrechts die hem een beetje kon bemoederen en hem zo terug op het juiste pad kon helpen.

Tot verrassing van velen besloot Jinnih Beels, ondanks een aanvankelijk positieve instelling, de expeditie net voor de tweede nacht te verlaten. Deze beslissing kwam onverwacht voor zowel de deelnemers als de kijkers, gezien haar vastberadenheid en positieve houding in het begin van de expeditie. Haar vertrek onderstreept de onvoorspelbaarheid en de mentale uitdagingen waarbij niet alleen fysieke kracht, maar ook psychologische veerkracht cruciaal is voor het overleven onder zulke extreme omstandigheden. Het was het gemis van haar gezin dat uiteindelijk teveel werd voor haar. Hoewel dit begrijpelijk is, zorgt het voor een droevig moment binnen de expeditie. Interessant is dat kort na haar vertrek de productie de deelnemers verraste met een overnachting in een hut, wat mogelijk een verschil had kunnen maken voor Ginny als ze had geweten dat dit eraan kwam.

De rest van de groep zette de expeditie voort en paste zich aan de routine en de uitdagingen aan. Dit is een bekend fenomeen bij lange tochten; na een aanpassingsperiode wordt de routine natuurlijker, zowel fysiek als mentaal. De gesprekken verschuiven van thema’s als opgeven naar meer positieve onderwerpen. Een leuk moment was de viering van Average Rob’s verjaardag, waarbij hij werd verrast met zijn lievelingseten, vol-au-vent, meegebracht door een van de andere deelnemers. De expeditie verliep verder relatief soepel, met weinig echt opvallende gebeurtenissen. Dit maakte het voor de productie mogelijk moeilijker om boeiende televisie te maken, aangezien de verwachte moeilijke momenten uitbleven na de initiële aanpassingsperiode. De deelnemers vonden hun ritme en zelfs uitdagende momenten, zoals het beklimmen van steile hellingen, werden overwonnen. De momenten van samenwerking en plezier, zoals het naar beneden glijden op de slee, zorgden voor lichte en vermakelijke momenten binnen de serie.

De deelnemers hadden ook persoonlijke cadeaus voor elkaar meegenomen, wat voor veel warme en memorabele momenten zorgde. Zoals Pommelien Thijs, die voor iedereen hun lievelingsliedje meenam, wat leidde tot leuke momentjes rond de speaker. Kleine shout-out naar Average Rob en zijn voorliefde voor Abba #held. Deze gestes, hoewel mogelijk gestuurd door de productie, versterkten de groepsdynamiek en droegen bij tot het feel-good karakter van de serie.

Een gemiste kans is volgens mij wel het ontbreken van individuele interviews na de expeditie, waarin deelnemers zouden reflecteren op hoe de ervaring hen heeft veranderd. Average Rob’s opmerking over de positieve impact van een digitale detox suggereerde dat zulke reflecties waardevolle inzichten hadden kunnen bieden over persoonlijke groei en over hoe, zelfs in de maatschappij van vandaag, iedereen wel eens een paar weken kan verdwijnen.

Voor mij verdient de serie een mooie 3,5 op 5, er was wat weinig drama en spanning, maar dat zorgde er wel voor dat het echte feel-good televisie werd, waarbij de productie het maximale haalde uit wat er binnen de gegeven omstandigheden mogelijk was.