How To Train Your Dragon

Van animatie naar levend vlees

Ik ben onlangs naar de live-actionremake van How To Train Your Dragon gaan kijken. Laat ik meteen met de deur in huis vallen: dit is bijna shot-voor-shot dezelfde film, maar dan met echte acteurs en draken die zo levensecht ogen dat je soms bijna vergeet dat ze CGI zijn. DreamWorks heeft hier de visuele CG dial op 11 gedraaid, de tanden, de schubben, de vlammen… alles ziet er deftig uit. Toch blijft de grote vraag hangen: waarom deze remake? En voegt hij iets wezenlijks toe? Voor mij, als iemand die de originele film misschien slechts twee keer zag sinds de release, was het een verfrissende herbeleving. Maar voor hardcore fans is dit misschien eentje om te skippen.

Draken en digitale magie

Laten we beginnen met wat wél ontegensprekelijk knap is: de visuele transformatie. Die draken, vooral Toothless, zijn een technisch huzarenstukje. Ze balanceren perfect tussen herkenbaarheid uit de animatie en fotorealistische details. Geen Sonic-achtige misstap hier; ze hebben de iconische blik van Toothless behouden maar hem een subtiele fotorealistische shader gegeven waardoor hij echter aanvoelt. Vergelijk het met de Lion King-remake: daar verloren de dieren hun expressie door te veel realisme, maar hier werken emotie en techniek slim samen. De vliegscènes? Adembenemend. Alsof drones door Noorse fjorden vlogen, dynamischer dan ik me uit de animatie herinnerde. Zelfs de Vikingendorpjes kregen extra texturen en diepte, zonder de vertrouwde sfeer te verloochenen. Toch is er een duidelijk raadsel: waarom duurt deze versie een half uur langer dan zijn geanimeerde tegenhanger? Geen nieuwe verhaallijnen of uitgebreide backstories, hooguit wat gerekte shots of een paar seconden extra lucht tussen dialogen. Voor puristen voelt dat misschien als opvulling, maar voor nieuwe kijkers zal het niet storen.

Acteerwerk tussen oud Vikingbloed en jeugdige onhandigheid

Het echte verrassingselement? De cast. Gerard Butler als Stoick steelt de show, hij gooit zichzelf in de rol met zoveel rauwe energie dat hij de animatieversie, die hij zelf insprak, zelfs overtreft. Geen afstandelijke stemactie meer, maar een vlees-en-bloed Vikinghoofdman wiens frustratie en trots je door het scherm voelt. Nick Frost als z’n rechterhand is dan weer heerlijk komisch, een vrolijk voorproefje van zijn toekomstige Hagrid-rol. En Hiccup? Mason Thames heeft Jay Baruchel’s onzekere stem én onhandige aura feilloos vertaald naar live-action. Zijn blikken, die trilling in zijn stem, het klopt voor mij allemaal. Jammer alleen dat Astrid wat bleef steken in een boze uitstraling; haar personage komt hier harder, bijna onaardig over. En nee, die beloofde extra backstory van haar? Die blijft uit. Qua diepgang is ze nog steeds dezelfde stoere meid uit 2010, maar nu mét iets minder charme.

Een vertrouwd deuntje in een nieuwe doos

De muziek moet wel écht vermeld worden. John Powell’s iconische score is terug, en goddank onaangetast. Dat meeslepende thema tijdens de eerste vlucht? Het rilt nog steeds over mijn rug. Toch knaagt er iets: in de mix voelde de muziek soms ondergesneeuwd. Misschien door de luide draken grommen, maar ik miste die overweldigende golf van emotie die de muziek me gewoonlijk geeft als ik hem op 100% volume opzet in de auto. Alsof het orkest net iets te ver achter de schermen stond. En ja, het is repetitief. Geen nieuwe motieven, gewoon diezelfde, weliswaar prachtige, thema’s op repeat. Maar zeg nu zelf: waarom ook fixen wat niet kapot is? Die soundtrack blijft een emotionele mokerslag, vooral als je ’m in IMAX hoort denderen.

Voor nieuwe generaties, niet voor puristen

Is dit een cashgrab? Misschien. Maar wel één met ziel. Dezelfde regisseur, componist en zelfs de stemacteurs die voor de camera stappen, dat voelt als respect voor het origineel, niet als lege studio-politiek. Ja, Astrid is wat vlakker. Ja, dat extra halfuur is niet te pinpointen op duidelijke scènes. Maar kijk naar het grotere plaatje: voor een nieuwe generatie is dit dé kans om dit verhaal met verse ogen te zien. Op groot scherm, met draken die bijna uit het doek barsten. Mijn advies? Ga naar de bioscoop, liefst IMAX. Geniet van Butler’s bloedserieuze blik, van Toothless’ prachtige groene ogen, van die epische vlieg scènes. Dit is géén vervanging van de animatie klassieker, wel een mooie aanvulling, een hervertelling voor wie houdt van bombastisch cinema-ambacht. En voor de volgende films? Als ze dezelfde liefde in deel 2 en 3 stoppen zeg ik: laat maar komen! Liever dit dan weer een matige Kraven the Hunter of Madame Web.