CINEMATEN.BE

Mijn meest geanticipeerde film van 2023

Hoewel het al een tijdje geleden is dat ik de film heb gezien, voel ik me nog steeds een beetje verplicht om een uitgebreide review te delen van de nieuwste Indiana Jones film, “Indiana Jones and the Dial of Destiny”. Deze film was voor mij persoonlijk één van de meest geanticipeerde films van dit jaar. De kriebels naar de release van deze film begonnen vooral in januari toen ik besefte dat de film ditzelfde jaar uit zou komen. Mijn verwachtingen kwamen steeds hoger te liggen, allereerst vanwege mijn liefde voor de originele Indiana Jones films, maar ook door mijn waardering voor de iconische acteur, Harrison Ford.

Van jongs af aan ben ik een grote fan geweest van de Indiana Jones films. Hoewel ik moet toegeven dat ik het vierde deel, “Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull”, iets minder leuk vond dan de eerste drie films. Die eerste trilogie is voor mijn tijd uitgekomen in de bioscoop, maar dat heeft me er niet van weerhouden om ze vanaf jonge leeftijd te bekijken. Eén van mijn vroegste filmherinneringen is de angst die ik voelde bij de scène uit “The Temple of Doom” waarin een hart uit een menselijke borst werd gerukt. En hoewel “The Temple of Doom” niet per se de beste van de drie is, heeft hij, net als de andere twee uit de originele trilogie, absoluut zijn plaats in de hall of fame verdiend.

Ik draag graag hoeden

Ik heb altijd een fascinatie gehad voor hoeden, vooral de stijl hoeden die Indiana Jones draagt. Elke keer dat ik zo’n hoed opzet, voel ik me een beetje als Indiana Jones, ook al ben ik lang niet zo heldhaftig. Dus je kunt je voorstellen hoe blij ik was om te horen dat Indiana Jones, gespeeld door de inmiddels 81-jarige Harrison Ford, nog een keer terug zou keren naar het grote scherm.

Deze keer speelt het avontuur zich af in 1969. Indiana Jones maakt zich zorgen over het feit dat de Amerikaanse regering voormalige nazi’s heeft gerekruteerd om de Sovjet-Unie te helpen verslaan. Zijn peetdochter, Helena Shaw, vergezelt hem op zijn reis op zoek naar een mysterieus artefact dat niet in de verkeerde handen mag vallen. Ondertussen heeft Jürgen Voller, een NASA-lid en ex-nazi, betrokken bij het maanlandingsprogramma, andere plannen.

Met Ford die terugkeert als Indiana Jones en James Mangold die we kennen van Logan aan het stuur als regisseur verwachte ik een geslaagde terugkeer van één van mijn jeugdhelden.

Maar… De film liet me enigszins een beetje op mijn honger zitten. Ik had hoge verwachtingen en hoewel de film alle ingrediënten van een klassieke Indiana Jones film had, leek het avontuur en de actie door de oude leeftijd van Harrison Ford wat beperkt. Ondanks dat ik genoten heb van de film, had ik het gevoel dat het niet volledig voldeed aan mijn verwachtingen.

Een van de aspecten die altijd een belangrijke rol heeft gespeeld in de Indiana Jones films is het mystieke of magische element. In “Indiana Jones and the Dial of Destiny” ging dit aspect voor mij misschien een beetje te ver. Desondanks vond ik het schat zoeken en het avontuur wel heel leuk om te zien. Vooral de scènes waarin Indy puzzels moest oplossen en kaarten moest ontcijferen om het object te vinden dat deze keer centraal staat (je raadt nooit welk object), waren erg boeiend en plezant.

”For an old man, you’re not bad in a fight.”

Een opvallend aspect van “Indiana Jones and the Dial of Destiny” was het gebruik van de-aging technologie op Harrison Ford. En het moet gezegd worden dat de CGI artiesten vaak uitstekend werk geleverd hebben. Er waren momenten in de film waarin ik echt geloofde dat ik naar een jongere versie van Harrison Ford keek. Maar er waren ook momenten waar de de-aging technologie het net niet helemaal voor elkaar kreeg. Het is een delicate balans om een acteur jonger te laten lijken zonder dat het onnatuurlijk of uncanny wordt. In sommige scènes leek het alsof de technologie niet helemaal in staat was om de subtiele expressies en bewegingen van Ford’s gezicht vast te leggen, wat resulteerde in een wassenbeeld-achtig effect.

Al met al zorgde die de-aging technologie voor een interessant element in “Indiana Jones and the Dial of Destiny”. Het heeft me zeker nieuwsgierig gemaakt naar de toekomst van deze technologie in films. Want wie wil er nu niet hun favoriete acteurs weer in hun prime zien, zelfs al is het maar voor even?

”Are we the baddies?”

De slechterik in de film, Dr. Voller, was een typische Indiana Jones slechterik, met een logische en niet al te complexe motivatie. Maar de showdown op het einde van het verhaal tussen Dr. Jones en Dr. Voller ging naar mijn mening echter een beetje te snel, wat ik wel jammer vond. De slechterik speelde altijd een belangrijke rol in het voortduwen van het verhaal, maar zijn einde leek wat gerushed te zijn.

Een grote toevoeging aan deze film was het personage Helena, gespeeld door Phoebe Waller-Bridge. Ze speelt het petekindje van Indiana Jones en ik vermoed dat ze in de film is geschreven om de Indiana Jones-wereld verder te zetten zonder Harrison Ford. Ondanks dat ik haar personage goed vond, had ik graag gezien dat ze een echte tegenpool was van Indiana Jones en niet een jongere vrouwelijke kopie met een iets wat andere motivatie dan Indy heeft.

De setting van de film, de Space Race van eind jaren ‘60, vond ik wel erg interessant en passend. Een andere memorabele vermelding was de muziek, gecomponeerd door John Williams. De muziek van Indiana Jones is bijna even bekend als de films zelf en ik denk dat de film niet kan zonder deze iconische muziek. Dit was trouwens de laatste keer dat John Williams zelf in de componistenstoel zat voor een film. Dat is een man die wellicht zelf een eigen blogpost verdient.

Tot slot wil ik zeggen dat “Indiana Jones and the Dial of Destiny”, ondanks enkele minpuntjes, een leuke film is en zeker een betere afsluiter van het Indiana Jones verhaal dan “The Kingdom of the Crystal Skull”. Het was een nostalgische ervaring met veel hoogtepunten afgewisseld met hier en daar een foute beslissing. De film is zeker een kijkje waard voor elke Indiana Jones fan.