Jurassic World Rebirth

Dino’s, Drukte en een Dosis Plot

Als fan van de oorspronkelijke Jurassic Park-films ging ik met semi-hoge verwachtingen naar deze soft reboot. De zaal zat stampvol, geen verrassing voor een franchise die altijd kassa’s doet rinkelen. De film voelt als een poging om terug te keren naar de roots: minder bizarre subplots, meer pure survival horror op een eiland vol dinosauriërs. En dat is grotendeels geslaagd. De wereld zit nu anders in elkaar sinds de vorige film: dino’s zwerven vrij rond, maar overleven enkel in een tropische band rond de evenaar door de ijle zuurstof elders. Dat gebied is verboden terrein, wat meteen een mooi excuus biedt voor risicovolle expedities. Het plot draait om een farmaceutisch bedrijf dat een hartmedicijn wil ontwikkelen met DNA van de drie grootste dinosauriërs, een land dino, een vliegende soort en de iconische mosasaurus van de zee. De uitleg over hun “superieure spieren en lange levensduur” klinkt ietwat geforceerd, maar ik knikte er toch mee. Scarlett Johansson speelt een huurling die deze bloedmonstermissie leidt, bijgestaan door Jonathan Bailey als een nerdy paleontoloog, die ooit student was van de grote Alan Grant.

Een Eiland Vol Gevaren en Gemiste Kansen

Het eiland is geen pretpark deze keer, maar een verlaten InGen-lab, een creepy setting vol vervallen technologie en onvoorspelbare bewoners. De film haalt duidelijk inspiratie uit Jurassic Park 2: een team dat door het oerwoud zwiert, voortdurend op de vlucht voor t-rexen, spinosaurussen en nieuwe mutaties zoals de D-rex. Die laatste ziet er wat té kunstmatig uit; ik hoop dat toekomstige films niet doorslaan in genetische fratsen.

Regisseur Gareth Edwards (van Rogue One) blinkt uit in schaal de dino’s voelen monumentaal. Toch is de pacing wat te traag. De eerste actiescène zijn meteen intens, denk aan boot aanvallen door gigantische monsters en paniek in het midden van de oceaan, wat de lat té hoog legt voor de latere acts. Hierdoor mist de climax wat punch, ondanks een sterke “raptor”-scène (een eerbetoon aan de keuken klassieker, maar wel korter). Ook de karakterontwikkeling blijft oppervlakkig. Scarletts personage heeft een trauma-achtergrond, maar die verdwijnt in de dinodrukte. Jonathan Bailey als neurotische professor is daarentegen een heerlijke comic relief, en Mahershala Ali geeft zijn rol veel hart.

Familie-Entertainment Waarvan Je Weet Wat Je Krijgt

Qua sfeer is dit duidelijk een familiefilm maar met voldoende spanning om kinderen én volwassenen te laten gillen. Het subplot van een vader en zijn twee dochters (plus een irritante boyfriend) die per ongeluk bij de expeditie belanden, voegt menselijkheid toe, maar ook voorspelbaarheid. Al vroeg zie je wie de dinosnacks worden en wie overleeft. Dat maakt sommige ontsnappingen minder nerveus. Toch zijn er hoogtepunten: een t-rex-achtervolging door een rivier, of een spinosaurus die stiekem opduikt tussen rotsen. De muziek van John Williams is ook weer een kippenvelfactor, en de CGI is ronduit indrukwekkend, natte dino’s en slijmerige tanden lijken levensecht.

Al met al is Rebirth een stap in de goede richting na de chaotische vorige trilogie. Het schrapt overbodige fratsen (geen sprinkhanenplagen!) en focust op wat werkt: mensen vs. natuur, met vleugjes humor en sentiment. Is het de film van de zomer? Nee, maar wel degelijk popcornvertier. Voor fans is het een beloftevolle reboot; voor nieuwkomers een toegankelijk avontuur. En met die opzet mogen we gerust een sequel verwachten, hopelijk mét betere opbouw en meer verrassingen.