Mission Impossible The Final Reckoning

Mission: Impossible - The Final Reckoning: Een klepper van een afscheid vol actie en imperfectie

Deze review zal wellicht voor 50% zeer hard subjectief bevooroordeeld zijn want vooral Maarten is een enorme fan van Tom Cruise. Niet per se van zijn persoonlijke overtuigingen, maar wel van zijn werkethiek, zijn toewijding en het feit dat hij in elke film grenzen verlegt. Toen wij hoorden dat “Mission: Impossible - The Final Reckoning” in de bioscoop zou verschijnen, voelde dat voor ons niet als een normaal nieuw avontuur van Ethan Hunt maar eerder als het einde van een tijdperk. Dit zou volgens velen de laatste dans van Ethan Hunt kunnen zijn, en als trouwe volger van de franchise sinds de eerste film, moesten wij erbij zijn. De film beloofde alles wat we van Mission: Impossible gewend zijn: onmogelijke stunts, snelle plotwendingen en die typische cocktail van spanning en humor. Maar liefde maakt blind, en wij geven toe: onze blik is toch een beetje gekleurd door jarenlange bewondering. Maar het blijft een review, dus meningen mogen hier!

Een dure onderneming met een lange adem

De cijfers liegen er niet om: een budget van 400 miljoen dollar is absurd hoog, zelfs voor een blockbuster als deze. Het openingsweekend bracht wereldwijd 220 miljoen dollar op, waarvan 64 miljoen in de VS. Hoewel dat indrukwekkend klinkt, is het duidelijk dat de film een steile klim moet maken om winstgevend te worden. In de filmwereld betekent zo’n prijskaartje namelijk dat je dan minstens 800 miljoen dollar moet binnenhalen om break-even te draaien. En eerlijk? Dat voelt als een missie die zelfs voor Ethan Hunt onmogelijk lijkt. Maar goed, wij zijn hier voor de kunst (en popcorn entertainment), niet voor de boekhouding.
Qua lengte doet de film niet aan half werk: dit spektakel duurt bijna drie uur! Normaal gesproken zouden wij zuchten bij zo’n runtime, maar hier vloog elke minuut voorbij. Wij zaten nooit op ons horloge te kijken of dachten “mag het nu afgelopen zijn?“. Sterker nog, toen de aftiteling rolde, hadden wij het gevoel dat wij nog wel even door hadden gekund. Wel moeten we zeggen dat als je ’s avonds laat begint, zoals wij deden, dan is het een uitdaging om fris te blijven tot het einde, zeker voor het gemiddelde doelpubliek: papa’s. Een vriend van ons moest om vier uur ’s ochtends opstaan en heeft die nacht maar drie uur geslapen – dus plan je bioscoopbezoek wijs. De film is een marathon, maar deze keer wel eentje die je met een glimlach uitloopt.

Het is de laatste maar misschien niet de beste

Wat deze film meteen goed doet, is een nostalgische montage aan het begin. Het voelde als een emotionele reis door het verleden van Ethan Hunt, een soort eerbetoon aan alle iconische momenten uit eerdere films. wij zaten daar met kippenvel tranen in onze ogen, aangestoken door de herkenbare muziek en het besef dat dit een eindpunt zou kunnen zijn. Het is pure fanservice, ja, maar op een manier die respectvol en ontroerend aanvoelt. De acteerprestaties zijn over de hele linie sterk, ook de nieuwe gezichten in de cast, zoals Hannah Waddingham, Nick Offerman en Tramell Tillman voegen verfrissende energie toe, ook al zijn hun rollen bescheiden.Maar niet alles dat blinkt is goud. Onze grootste ergernis? Het gebrek aan teamwork. In eerdere films was de dynamiek tussen Ethan en zijn team een kernkracht; hier voelt het alsof hij te vaak alleen vecht. Op de meest cruciale momenten is zijn team afwezig en op hun eigen onmogelijke missie, wat de magie een beetje breekt. Alsof de makers dachten: “Laat Tom maar shinen, de rest is bijzaak.” Verder is er maar één echte masker-reveal, en die voelt gehaast en onbevredigend vergeleken met de ingenieuze ontmaskeringen uit vorige delen. Alsof iemand aan het eind dacht: “O ja, dat moet er ook nog in!”
De laatste act gooit het er trouwens flink tegenaan met een overload aan spanningselementen. Zonder details te geven: er gebeuren (te)veel dingen tegelijk, waardoor de climax chaotisch aanvoelt. Alsof de schrijvers alle resterende ideeën die ze nog hadden in dit scenario gooiden. Tot slot is er een beslissing aan het einde die logisch gezien nergens op slaat – wij bleven wat achter met een “waarom zouden ze dát nu doen?”-gevoel.

Conclusie: Een waardig, maar niet foutloos einde

Ondanks de minpunten hebben wij enorm genoten. De actiescènes zijn weer top, met een onderwater sequentie die vooral Yorrick benauwde trauma’s gaf en een eindstunt die indrukwekkend is, ook al miste die de iconische impact van eerdere hoogtepunten uit de franchise. Ja, de film is lang, maar hij houdt je van begin tot eind geboeid. Vooral in de bioscoop, op een groot scherm met prachtig geluid, is dit een beleving die je niet mag missen. Thuis zou de magie minder zijn – geef ons maar IMAX! Is dit de beste Mission: Impossible ooit? Nee, die eer gaat voor ons naar “Fallout”. Maar als afsluiter van een geliefde reeks kan het wel tellen. Wij geven vier sterren: een voor de actie, een voor Tom’s inzet, een voor de nostalgie en een omdat wij simpelweg een fan zijn. En mocht dit echt Ethans laatste missie zijn: bedankt voor het avontuur, meneer Hunt. This message will self-destruct in…