Snow White

Een glimmend sprookje met een vleugje voorspelbaarheid

Ik twijfelde om Snow White te gaan zien in de Kinepolis Antwerpen, vooral omdat ik ervan uitging dat de film los over de twee uur duurtijd zou zijn en ik deze samen met mijn zesjarig dochtertje zou gaan kijken. Maar toen ik wat opzoekwerk deed ontdekte ik dat de film een redelijke 1u45 minuten duurde. En eerlijk? Hij was nog verrassend oké.

De zoveelste live-action Disney remake

De film blijft trouw aan het klassieke sprookje, maar gooit er hier en daar een moderne draai tegenaan. Nieuwe liedjes, geschreven door het duo achter La La Land en The Greatest Showman (Pasek en Paul, voor wie het interesseert), geven de film een musicalachtige flair. De muziek voelt grandioos, alsof je naar een theaterproductie kijkt, en de Vlaamse nasynchronisatie was verrassend sterk. Emma Malfliet als Sneeuwwitje bracht niet alleen een heldere stem, maar kon fantastisch mooi zingen. En de zeven dwergen? Die stelen geregeld de show, vooral Dopey, die een kleine maar memorabele twist krijgt die ik niet ga verklappen.

Wat de film wel mist, is verrassing. Het verhaal blijft een pad vol bekende stappen: de boze koningin, de vergiftigde appel, de prins (of in dit geval: een rover met prins-achtige aspiraties). Maar voor een zesjarige is dat juist fijn. “Papa, ik weet wat er gaat gebeuren!”, fluisterde ze telkens als een scène uit de tekenfilm herrees. De angstmomenten in het bos waren net spannend genoeg om haar stevig aan mijn arm te laten hangen, maar niet om nachtmerries te veroorzaken.

Gal Gadot vs. Vlaamse flair

Een punt van kritiek dat ik online vaak tegenkom: Gal Gadot als koningin. In de Engelstalige versie zou haar acteerwerk “plat” en “emotieloos” zijn. Maar in de Vlaamse nasynchronisatie – ingesproken door Deborah De Ridder met veel meer dynamiek in haar stem – kwam de boze koningin wél tot leven. Haar dreiging voelde echter, haar jaloezie geloofwaardig. Het deed me beseffen hoe cruciaal een goede dub kan zijn.

Visueel is de film een mix van prachtige kostuums en oké-CGI. Het paleis glimt, het bos oogt betoverend (zij het iets té gepolijst), en de magische elementen – sprekende spiegel incluis – zijn leuk gedaan. Geen baanbrekende innovaties, maar wel degelijk genoeg om de sprookjes illusie vast te houden voor de jongere kijkertjes.

Het einde is nieuw maar niet echt veel beter

Het slot blijft hangen tussen nostalgie en moderne moraal. In plaats van de koningin in een ravijn te laten storten, kiest de film voor een boodschap over “innerlijke schoonheid”. Een vreedzame oplossing die voor de kleintjes niet echt veel uitmaakt, maar die voor volwassen kijkers misschien iets te plat aanvoelt.

Qua online ratings snap ik de kritiek niet helemaal. Een IMDb-score van 1,7? Kom op, mensen. Dit is geen meesterwerk, maar ook geen ramp. Het is een vrolijke, veilige keuze voor families – en soms is dat precies wat je nodig hebt.

Dus, ga je voor een avondje film in Kinepolis Antwerpen met je (klein)kinderen? Dan doet Sneeuwwitje wat ze moet doen. Verwacht geen revolutionaire twists, maar wel een glimmend, muzikaal sprookje dat – vooral wel dankzij de Vlaamse stemmen – verrassend goed overeind blijft.