CINEMATEN.BE

Een oscar genomineerd mooi verhaal

The Holdovers is een film uit 2023, genomineerd voor de Oscar voor beste film. Op dit moment weet ik nog niet of hij de prijs uiteindelijk gewonnen heeft, maar ik vrees er een beetje voor.

De film gaat over een leerkracht geschiedenis op een jongenskostschool in de jaren 70, waar sommige jongens spijtig genoeg niet over huis kunnen gaan tijdens de kerstvakantie. De leraar, Paul, gespeeld door Paul Giamatti, moet hierdoor ook op de school blijven om op die jongens te letten tijdens de drie weken vakantie. De titel, The Holdovers, verwijst naar de jongens die overblijven. Een van die jongens is Angus Tully, de slimste onder zijn klasgenoten. Dit blijkt wanneer hij de beste cijfers haalt bij een geschiedenistest, maar dit maakt hem niet bepaald populair. Dit wordt al snel duidelijk in een scène waarin hij er voor zorgt dat de rest van de klas geen herkansing krijgt op een gefaalde geschiedenis test. Tijdens de vakantie krijgen de holdovers de kans om toch te ontsnappen van de kostschool en te gaan skiën, behalve Angus, wiens ouders niet bereikt kunnen worden via telefoon omdat ze zelf op reis zijn. Hij blijft zo alleen over met leraar Paul en de kokkin van de school, Mary.

De drie personages waar het grootste deel van de film on draait krijgen allemaal een eigen backstory, maar opmerkelijk is dat de backstory van Paul het minste verkent wordt. Hij is het hoofdpersonage, maar blijft enigszins qua verleden een raadsel. Er worden hints en kleine anekdotes verteld, maar niet genoeg om te verklaren waarom hij precies zo streng is. Los van dit ondergaat hij wel de grootste karakterverandering, waar hij van norse associale leraar naar empathisch vaderfiguur gaat voor de jonge Angus. De reden voor zijn nors gedrag wordt dus niet volledig uitgelegd, maar de verandering in zijn karakter lijkt wel een gevolg van een samenloop van gebeurtenissen in zijn leven die grotendeels teweeg worden gebracht door zijn band met Angus. Die band dient als katalysator voor zijn transformatie.

Paul Giamatti genoot ook duidelijk van het spelen van zijn rol, dit is te merken aan interessante keuzes voor zijn personage, zoals het dragen van een inleglens die zijn oog scheel laat lijken. Dit detail, hoewel niet cruciaal voor het personage, voegt een unieke laag toe en heeft geleid tot leuke anekdotes online, waar Paul vertelt over een jeugdvriend van de acteur die dacht dat het schele oog echt was maar hem tot nu nog nooit was opgevallen. Het is een klein, maar verrijkend detail voor het personage.

Happy and sad and happy and sad

Ik vond het een uitstekende film, zowel happy als een beetje melancholisch, achterlatend met een licht trieste nasmaak, typisch voor een Oscar-genomineerde film van deze tijd. De acteerprestaties, vooral van Paul Giamatti, zijn opmerkelijk. Naarmate het verhaal zich ontplooit, groeit je sympathie voor zijn personage. De achtergrondverhalen zijn somberder en eindigen zonder veel verandering, maar de personages zelf lijken toch een soort van tevredenheid te hebben over hun eigen conclusies.

Een authentieke film uit de jaren ‘70 gemaakt in 2023.

De stijl van de film is indrukwekkend, met een authentiek jaren 70-gevoel, van de muziek tot de begintitels en aftiteling. Het lijkt bijna op een iets oudere versie van Dead Poets Society.

Hoewel ik twijfel of de film de Oscar voor Beste Film zal winnen, is de nominatie welverdiend. Ik verwacht dat de film over een paar jaar een breder publiek zal bereiken en gewaardeerd zal worden als een tijdloos stuk, dat eruitziet alsof het 40 jaar oud is en nog eens 40 jaar mee kan gaan. Het toewijden aan de stijl en het gevoel van de jaren 70, zelfs tot aan de poster toe, is bewonderenswaardig. Ondanks de sterke concurrentie dit jaar, waardoor de film misschien minder kans maakt op een Oscar, is het toch een opmerkelijke prestatie. Afhankelijk van de uitslag, kan deze review misschien aangepast of aangevuld worden na 11 maart.