Film review door Yorrick
The Hunger Games the Ballad of Songbirds and Snakes
27-12-2023
Interessante wereld met een iets minder interessant verhaal
Ik vond “The Hunger Games: The Ballad of Songbirds and Snakes” een lange film, bijna drie uur, maar toch boeiend genoeg om in één keer uit te kijken. Het was een aangename terugkeer naar de wereld van de Hunger Games met een goede cast en een verrassend sterk verhaal. Hoewel er elementen waren die ik minder vond, zoals de licht aangeraakte backstories van sommige personages, waren deze niet erg storend. Het personage van de jonge Coriolanus Snow en zijn ontwikkeling tot de latere president Snow vond ik vooral goed uitgewerkt, al vond ik het beslissende moment van zijn transformatie naar de kille leider wat vaag.
Het was interessant om de oorsprong en evolutie van de Hunger Games te zien door de ogen van Coriolanus, die significant bijdroeg aan het spektakel door het te populariseren en televiseren. De Hunger Games in deze film waren wel minder indrukwekkend dan in de eerdere films, waarschijnlijk omdat het een meer traditionele versie betrof in één arena. Gelukkig was er een twist waardoor het speelveld toch wat ruimer werd. De film blijft, ondanks de soms brute scènes die schokkend kunnen zijn voor een jonger publiek, toch entertainend. Vooral de acteerprestatie van Viola Davis als Dr. Volumnia Gaul viel op; ze maakte de rol echt eigen, bijna cartoonesk maar passend binnen het universum. Al met al, hoewel ik het boek nooit gelezen heb, leek de film me een geslaagde vertaling naar het scherm.
De rol van Peter Dinklage was ook eentje die in het oog sprong, al kwam deze niet veel aan bod en had het personage baat gehad bij meer of vroeger geïntroduceerde backstory. Zijn backstory was de verklaring voor bepaalde acties van het personage doorheen de film, maar het werd te laat of te summier gebracht. Daarentegen werd de mentor-leerling dynamiek tussen de jonge Coriolanus en de deelnemer uit district 12, gespeeld door Rachel Zegler, als goed maar soms geforceerd ervaren. De film verliep vlotter dan verwacht, zonder al te veel saaie momenten, ondanks de lengte van drie uur.
Muziekje hier, muziekje daar
Muzikale elementen, met name door Rachel Zegler, voegden veel toe aan de film. Eén nummer is zelfs genomineerd voor een Oscar voor Original Song. Deze muzikale inslag, waarbij Zegler’s personage haar zangtalent gebruikt om het publiek voor zich te winnen, vond ik vooral verfrissend tegenover de andere Hunger Games films.
De film was dus dik oké, misschien niet de beste of meest spannende in de Hunger Games-serie, maar wel goed geacteerd en ondanks zijn lengte een aangename kijkervaring.
