The Last of Us seizoen 2

De verwachtingen waren hoog en het stelde niet teleur

Als fans van de eerste reeks én de games (of toch Yorrick) keken we hier enorm naar uit, en we moeten zeggen: het heeft ons niet teleurgesteld. Het voelt alsof we terugkeren naar een vertrouwde, maar grimmige wereld, waar elke scène ademt met spanning en emotionele diepgang. Net als bij het eerste seizoen hebben we genoten van hoe de serie de bronmaterialen respecteert, maar toch hier en daar eigen keuzes maakt. Het is moeilijk om een directe vergelijking te trekken met seizoen één – de herinneringen daaraan zijn wat vervaagd, en dit nieuwe hoofdstuk voelt als een eigen entiteit. Maar we kunnen wel zeggen: de kwaliteit blijft overeind, met eenzelfde intensiteit en aandacht voor detail die ons vanaf de eerste minuut greep.

Wat ons meteen opviel, is de ongelooflijke productiekwaliteit. De sets zijn gewoonweg insane. Denk aan verlaten steden vol overwoekerde gebouwen, vervallen interieurs en die griezelige sfeer van een wereld in verval. Het is bijna niet te bevatten hoe ze dit voor elkaar krijgen. Alles ziet er zo levensecht uit dat we ons constant afvroegen: “Hoe bouwen ze dit in godsnaam?” Of het nu een verweerde muziekwinkel is of een desolate tv-studio, elk decor voelt als een personage op zich. En dat zonder dat het ooit kunstmatig aanvoelt – de CGI is zo naadloos verweven dat je er gewoon niet bij stilstaat. Dit is wereldbouw op zijn best, en het trekt ons dieper het verhaal in. Ook de nieuwe elementen, zoals die angstaanjagende Stalkers, voegen een extra horrorlaag toe die perfect past in dit universum. Het zijn van die momenten waarop onze adem stokt, puur door de sfeer en het vakmanschap achter de schermen.

Bella Ramsey’s Ellie en de (onnodige) controverse

Dan de acteerprestaties, en hier moeten we het vooral over Ellie hebben. Bella Ramsey’s vertolking heeft nogal wat stof doen opwaaien onder fans, en we snappen waarom sommigen twijfelen. In de game is Ellie vaak uitbundiger in haar emoties, maar hier speelt Ramsey haar met een terughoudendheid die perfect past bij een puber in een apocalyps. Ze bouwt een muur op van stoïcisme, alsof ze de wereld op afstand houdt, en net daardoor zijn de momenten waarop die muur barst – hoe subtiel ook – ontzettend krachtig. Het is een bewuste keuze van de makers, en voor ons werkt het. Dit is geen kopie van de game, maar een nieuwe interpretatie die ruimte geeft aan groei en complexiteit. We herkennen die worsteling van een jongere die probeert sterk te lijken, terwijl ze vanbinnen kookt, en dat maakt haar net menselijker. We weten dat dit een unpopular opinion is maar soms moeten wij ook eens tegen de stroom in zwemmen en een mening is een mening.

De controverse verbaast ons eigenlijk wel. Als reviewers proberen we altijd los te komen van de bron, en deze Ellie staat op zichzelf als een overtuigend personage. Haar dynamiek met andere figuren, zoals Dina, voelt natuurlijk en geloofwaardig. En hoewel Joel wat naar de achtergrond verdwijnt in dit verhaal, zijn zijn momenten wél betekenisvol. Ze geven diepte aan hun relatie en laten zien hoe onafgemaakte zaken doorwerken. Pedro Pascal brengt weer dat vertrouwde, maar dit seizoen draait het meer om Ellie’s innerlijke strijd na een ingrijpend verlies. En dat brengt ons bij de verhaallijn: de keuze om flashbacks te bundelen in één aflevering vonden we slim. Het laat ons als kijker écht voelen wat er ontbreekt, zonder dat het verleden constant als troostkussen dient. Het voelt respectvol voor het gewicht van dat verdriet.

Een verdeelde stad dat zorgt voor een interessant decor

Seattle is het hart van dit seizoen, en wat een setting is dat. De stad is verdeeld tussen rivaliserende groepen – de Wolves en de Scars – en hier schittert de serie in moralistische grijstinten. Niemand is puur goed of slecht; het draait om overleven en trauma’s die botsen. De spanning tussen die facties wordt treffend neergezet, zonder dat het uitleg nodig heeft. We proeven de dreiging in elke scène, en dat maakt de wereld geloofwaardiger. Wat ons ook opviel, is hoe de serie elementen uit de game herwerkt. Neem bijvoorbeeld die iconische locaties, zoals het aquarium of het space center: ze zijn bijna één-op-één nagemaakt, maar voelen fris door de live-action invulling. En hoewel sommige fans misschien meer “nieuwe” verhaallijnen wilden, zoals Franks verhaal in seizoen één, snappen we de keuze om dichter bij de game te blijven. Er zit zoveel in dit deel van het verhaal dat extra toevoegingen het misschien overladen zouden maken.

De laatste aflevering bouwt naar een climax die je bij de keel grijpt. Zonder spoilers te geven: het eindigt met een cliffhanger die alles op z’n kop zet. We denken even dat er rust komt in de vorm van een vredevolle conclusie, maar dan slaat het noodlot toe op een manier die ons compleet verrast. Het laat ons achter met meer vragen dan antwoorden, en ja, dat is frustrerend. Het zet de deur wagenwijd open voor seizoen drie, waar we ongetwijfeld meer zullen zien van Abby’s kant en de oorlog in Seattle. Het wachten tot 2027 voelt als een eeuwigheid. Al met al is dit seizoen een geslaagde, zij het zwaardere reis. Het balanceert actie, emotie en morele dilemma’s met vakmanschap. Als je van diepgang houdt en een serie die je niet spaart, is dit een must-watch. En voor de fans die twijfelen: geef het een kans. Het blijft trouw aan de ziel van The Last of Us, ook al kiest het soms een eigen pad. We tellen alvast af naar het volgende hoofdstuk.