Until Dawn

Een Horrorachtig Groundhog Day-avontuur

Ik had bijna gemist dat “Until Dawn” al op streaming stond. Deze film, gebaseerd op het gelijknamige Playstation-spel, was een film waar ik stiekem naar uitkeek maar vervolgens uit het oog verloor. Het originele spel, een interactieve, story-driven ervaring vol keuzes en consequenties, vond ik destijds behoorlijk sterk. Dus toen ik ontdekte dat de verfilming beschikbaar was, was ik onverwachts verrast. En ik moet zeggen: het is een leuke, compacte horrorfilm geworden die zijn inspiratie slim aanwendt zonder er volledig door beperkt te worden.

De premisse draait om een groepje twintigers die de route van een vermiste zus volgen. Haar laatste spoor? Een tankstation waar ze een videoberichtje opnamen. Wanneer de vrienden zelf die locatie bereiken, belanden ze midden in een hels onweer. Tot hun verbazing ontdekken ze een soort oog van de storm: een kale plek in het bos met een oud, verlaten huis. Eenmaal binnen begint het echte avontuur, en hier maakt de film handig gebruik van zijn gametroots.

Van spel naar scherm

De grote vraag was natuurlijk: hoe vertaal je een “choose-your-own-adventure”-spel naar een lineaire film? Zonder te veel weg te geven: de film pakt een centraal mechanic uit het spel en weeft dat op een natuurlijke manier in het verhaal. Het zorgt voor een herkenbare link voor fans, maar voelt nooit geforceerd voor wie het spel niet kent. Wat vooral opvalt, is hoe ze de horror zelf behandelen. In plaats van één type angst te omarmen, husselen ze verschillende subgenres door elkaar. De ene momenten voelen als een klassieke slasher, dan weer duikt er iets paranormaals op of komt er bodyhoror om de hoek kijken. Die afwisseling houdt het fris, zeker omdat de film niet te lang uitgesponnen is. Met iets meer dan anderhalf uur (aftiteling niet inbegrepen) is het een perfecte lengte voor zo’n genrestuk, genoeg tijd voor spanning, geen moment voor verveling.

Acteerprestaties zijn degelijk, zonder uitblinkers. De cast bestaat grotendeels uit relatief onbekende gezichten, wat eigenlijk meewerkt; je hebt geen vooropgestelde verwachtingen. Een leuke verrassing is Peter Stormare, die een rol speelt die fans van het spel meteen zullen herkennen. Zijn aanwezigheid voelt als een welgemeende knipoog tussen de twee versies. Qua sfeer doet de film me hier en daar denken aan titels als “Cabin in the Woods” of “Happy Death Day”, horror die zichzelf niet al te serieus neemt, maar wel weet wat het doet. Het gore-gehalte is overigens stevig aanwezig, dus wees gewaarschuwd als je daar gevoelig voor bent.

Een nachtmerrie die nooit eindigt

Wat “Until Dawn” echt onderscheidt, is het centrale concept: een herhalende nachtmerrie. De personages moeten zien te overleven tot zonsopgang, en die strijd tegen de klok wordt op inventieve wijze uitgewerkt. Zonder in spoilers te treden: de film speelt met tijd en geheugen op een manier die zowel spannend als grimmig kan zijn. Je ziet de groep langzaam maar zeker aftakelen door de constante herhaling van angsten, en dat levert interessante karakter momentjes op. Het idee dat verschillende horror-tropes de revue passeren, elk met hun eigen bedreigingen, houdt de spanning erin. Soms is het voorspelbaar, maar net als in een goed spookhuis ritje: je weet dat er iets komt, en tóch schrik je.

Een goeie, griezelige tijd

Uiteindelijk is “Until Dawn” gewoon een hele vermakelijke kijkervaring. Het is geen diepgravende karakterstudie of baanbrekende cinema, maar het weet precies wat het wil zijn: een vlot opgebouwde horrorfilm met een originele draai. Het einde is bevredigend, met een slot dat past bij de toon van de rest: niet te zwaar, niet te flauw. Voor fans van het spel is het leuk om de vertaalslag naar film te zien, maar ook zonder die voorkennis werkt het als losstaand verhaal.

Sommige plotwendingen zijn inderdaad wat doorzichtig, en niet elke horror-scène landt even hard. De groep dynamiek tussen de personages had misschien iets scherper gemogen, maar het blijft behoorlijk knap hoe ze het herhalende element interessant houden zonder dat het monotoon wordt. Dus heb je een avondje zin in iets luchtig-griezeligs? Dan is dit een meer dan degelijke keuze.